اثر شعردرمانی گروهی بر کاهش نشانه‌های افسردگی در دانشجویان

  مقدمه: افسردگی در سراسر دنیا مسئله­ی مهمی است. برآوردها نشان می­دهد که 15 تا 20 درصد افراد بزرگسال جامعه، عوارض و نشانه­های مختلف افسردگی شدید را از خود نشان می­دهند. حدود 30 درصد از مردم در طول حیات خود دچار افسردگی می­شوند که تنها 20 درصد آن ها تحت معالجه قرارمی­گیرند(بک، 1993). گرچه در ابتدای قرن 21 با پیشرفت­های چشمگیر علوم عصب­شناختی و تعیین زیربنای عصبی-شیمیایی افسردگی، این انتظار مطرح می­گــردد که تلاش­های درمانی این اختلال به سمت دارو ­درمانگری گرایش یابد ولی استفاده از درمان­های غیردارویی و انواع مختلف روان­درمانگری­ها همچنان با ­قاطعیت در عرصه مداخلات درمانی افسردگی حضور دارند. انواع مختلف هنر درمان­گری­ها از جمله شعر درمانی در دهه­های اخیر جایگاه ویژه­ای در عرصه­ی روان درمانی یافته­اند. در این پژوهش اثر شعردرمانی بر کاهش نشانه­های افسردگی مورد بررسی قرار گرفته است.   مواد و روش­ها: در این پژوهش اثربخشی 7 جلسه شعردرمانی گروهی بر کاهش نشانه­های افسردگی در یک نمونه­ی غیربالینی از دانشجویان دختر بررسی شد. مقیاس DASS-21 در یک نمونه­ی 302 نفری از دانشجویان اجرا شد. 29 نفر از دانشجویانی که در زیر مقیاس افسردگی، نمره­ی متوسط و یا بالاتر از متوسط داشتند انتخاب و بر اساس برنامه­ی درسی به دو گروه آزمایش14 و کنترل15 نفره تقسیم شدند و به پرسش نامه­ی افسردگی بک پاسخ دادند. داده­ها با استفاده از آزمون من ­ویتنی مبتنی بر تغییرات نسبی تحلیل شد.   یافته­های پژوهش: بر اساس نتایج به دست آمده، دانشجویان گروه آزمایش، پس از مداخله، در مقایسه با گروه کنترل نشانه­های افسردگی کمتری نشان دادند. (P=0.001)   بحث و نتیجه­گیری: مطالعه­ی حاضر پژوهش­هایی که پیش از این سودمندی شعردرمانی بر آشفتگی­های روانی را گزارش کرده­اند، حمایت کرده و به طور خاص تأثیر آن بر کاهش نشانه­های افسردگی را تأیید می­کند.